Od niepamiętnych czasów, oglądając 'Co z Bobem', przez jedną trzecią trwania filmu miałem ochotę go wyłączyć. Bohater jest niesamowicie odrzucający, wręcz można powiedzieć 'żałosny typ'; zresztą wszystkich naokoło w filmie odrzuca.
Z czasem jednak, trafiając w towarzystwo doktora, którego prześladuje, zaczyna budzić niewiarygodną wręcz sympatię, a na swój głupkowaty sposób okazuje się niemal geniuszem.
Film bardzo nadaje się do oglądania w czasie imprez, ponieważ większość czasu sam czułem się jak pijany. Relacje Leo-Bob wywołują spazmy śmiechu.
Z jednej strony natrętny Bob, który każdą próbę spławienia traktuje jako terapię. Z drugiej poważ(a)ny doktor, który jest zakompleksionym tyranem, narzuca wszystkim naokoło swoją wolę i myśli tylko o sobie. Sam w tym filmie przypomina DeFunesa, denerwując się i rzucając o wszystko.
Świetna parodia psychologów a także ludzi wkręcających sobie nowe fobie i biorących wszystko dosłownie.
Zwłaszcza miło wspominam scenę, gdy doktor pyta syna, Sigmunta (cóż za imię...), czemu we wszystkim widzi śmierć, a on odpowiada 'to się wiąże z moim wczesnym dzieciństwem' :) kto studiował (albo był zmuszony) poglądy Freuda ten wie o co chodzi :)
Świetna komedia, podobnie jak 'Dzień Świstaka'.